Do tej pory poznaliśmy około 30 patogenów przenoszonych drogą płciową (sexually transmitted infection, STI). Do zakażenia tymi drobnoustrojami dochodzi najczęściej w czasie stosunków płciowych lub innych form kontaktów seksualnych. Mogą się one również rozprzestrzeniać drogą wertykalną (matka-płód) lub podczas porodu. Część patogenów wywołuje zakażenia miejscowe, inne zakażenia uogólnione, wewnątrzmaciczne lub okołoporodowe. Choroby weneryczne stanowią poważny problem zdrowotny zarówno w Polsce, jak i na całym świecie. Najczęściej chorują osoby młode w wieku 15-30 lat. Nieleczone infekcje mogą prowadzić do chorób przewlekłych, a nawet przyczynić się do trzykrotnie zwiększonego ryzyka infekcji wirusem HIV.

Jak wykryć infekcję bakteryjną?

W ofercie naszego sklepu dostępne jest badanie Real-Time PCR Bakteryjne infekcje intymne, które wykrywa bakterie atakujące układ moczowo-płciowy takie jak: Chlamydia trachomatis (CT), Neisseria gonorrhoeae (NG), Trichomonas vaginalis (TV), Genital mycoplasmas: Mycoplasma genitalium (MG), Mycoplasma hominis (MH), Ureaplasma urealyticum (UU), Ureaplasma parvum (UP). Czym charakteryzują się zakażenia tymi patogenami wyjaśniamy poniżej.

Chlamydia trachomatis

Najliczniej występująca wśród swojego rodzaju gram-ujemna bakteria wywołująca chlamydiozę, czyli najczęstszą chorobę przenoszoną drogą płciową. Do zakażenie dochodzi przy bezpośrednim kontakcie błony śluzowej podczas stosunku płciowego (pochwowego, analnego oraz oralnego), bądź podczas porodu przez zakażoną matkę. Zakażenie zwykle przebiega bezobjawowo, co sprzyja jego rozprzestrzenianiu przez nieświadomych nosicieli. Bezobjawowe nosicielstwo zwiększa ryzyko wystąpienia ciąży pozamacicznej, niepłodności, niepowodzeń położniczych i/lub przewlekłego bólu w okolicy miednicy mniejszej. W konsekwencji nieleczona chlamydioza prowadzi do uszkodzeń narządów rozrodczych, a nawet bezpłodności. Przebycie infekcji nie tworzy odporności, dlatego ważna jest profilaktyka oraz regularne badania. Skuteczna antybiotykoterapia wymaga leczenia wszystkich partnerów osoby zakażonej.

Neisseria gonorrhoeae

Gram-ujemna bakteria wywołująca rzeżączkę, czyli drugą, co do częstości występowania, chorobę przenoszoną drogą płciową. Do zakażenia dochodzi w wyniku kontaktu wydzielin błon śluzowych, dlatego najczęściej pierwsze objawy zakażenia, w postaci ropnych zmian, występują w miejscu wniknięcia bakterii. Miejsce zakażenia można zlokalizować na błonach śluzowych takich jak: szyjka macicy, cewka moczowa u kobiet, cewka moczowa u mężczyzn, a także na błonach śluzowych odbytnicy, gardła i spojówek. Infekcja u kobiet często przebiega bezobjawowo co znacznie opóźnia proces leczenia. U mężczyzn objawy pojawiają się zwykle po 2-5 dniach od ekspozycji. Następstwem nieleczonej rzeżączki u kobiet może być zakażenie okołoporodowe dziecka z poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi i rozwojowymi. Nieleczona rzeżączka zarówno u mężczyzn jak i kobiet może prowadzić do bezpłodności.

Trichomonas vaginalis

Pierwotniak, bytujący w drogach moczowo-płciowych człowieka, który wywołuje chorobę pasożytniczą – rzęsistkowicę. Zakażenie możliwe jest podczas stosunku płciowego, jak również poprzez kontakt z przedmiotami higieny osobistej osoby zakażonej (zwłaszcza rzeczy utrzymujące wilgoć np. ręczniki, gąbki) oraz korzystanie z publicznych toalet, sauny, wspólnych kąpieli. Objawy chorobowe rzęsistkowicy u kobiet to obfite upławy, ból, pieczenie i świąd, u mężczyzn rzęsistkowica objawia się ropnym wyciekiem z cewki oraz pieczeniem i bólem w okolicy krocza. U 70% kobiet w wieku rozrodczym infekcja ma postać ostrego zapalenia pochwy podczas, gdy u tego samego odsetka mężczyzn, przebiega bezobjawowo. Kobiety po menopauzie są bardziej narażone na zakażenia. Przewlekłe zakażenie może prowadzić do bezpłodności, a w ciąży do przedwczesnego porodu. 

Genital mycoplasmas: Mycoplasma genitalium (MG), Mycoplasma hominis (MH), Ureaplasma urealyticum (UU), Ureaplasma parvum (UP)

Myko i ureoplasmy to bakterie kolonizujące powierzchnię błony śluzowej układu moczowo-płciowego u obu płci. Powodują zakażenia bakteryjne, przenoszone drogą kontaktów seksualnych. Zakażenia bardzo często mają charakter bezobjawowy, co uniemożliwia diagnostykę i leczenie. Do najczęstszych objawów zalicza się te wskazujące na zapalenie cewki moczowej: bolesność i pieczenie w cewce moczowej, częste oddawanie i uczucie parcia na mocz, mężczyźni dodatkowo mogą obserwować wyciek z cewki moczowej i podrażnienie prącia. Powikłaniem stanów zapalnych może być bezpłodność, samoistne poronienia, pęknięcie błon płodowych, porody martwych dzieci i wcześniactwo.

Wykrycie którejkolwiek z wyżej wymienionych infekcji u danej osoby oznacza konieczność przeprowadzenia leczenia również u partnera seksualnego.