Helicobacter pylori- wykrywanie DNA H. pylori i ocena oporności na na klarytromycynę to badanie pozwalające na identyfikację materiału genetycznego bakterii Helicobacter pylori oraz mutacji w genie 23S rRNA A2143G, A2142G i A2142C, warunkujących oporność na klarytromycynę. Bakteria Helicobacter pylori (żołądkowy gatunek Helicobacter) jest związana z takimi jednostkami klinicznymi jak:

• zapalenie błony śluzowej żołądka,
• wrzody żołądka, gruczolakorak żołądka
• B-limfocytowy chłoniak tkanki limfoidalnej związanej z błoną śluzową żołądka (MALT).

Większość zakażeń H. pylori przebiega bezobjawowo bądź z występującymi niecharakterystycznymi objawami jak:

• mdłości,
• zgaga,
• odbijanie,
• niestrawność.

Ostrą fazę zapalenia błony śluzowej żołądka charakteryzuje uczucie wypełnienia, nudności, wymioty oraz hipochlorydia (obniżone wytwarzanie kwasu żołądkowego). Chroniczne zapalenie błony śluzowej żołądka może prowadzić do rozwoju wrzodów trawiennych zlokalizowanych w żołądku bądź dwunastnicy. Główną drogę zakażenia H. pylori stanowią transmisje międzyludzkie: fekalno-oralne, oralno-oralne lub gastro-oralne. Do zakażenia bakterią dochodzi najczęściej w ciągu pierwszych pięciu lat życia, a kolonizacja błony śluzowej żołądka osób nieleczonych może trwać całe życie. Obecnie leczenie zakażeń Helicobacter pylori zakłada potrójną lub poczwórną terapię skojarzoną, łączącą inhibitory pompy protonowej, antybiotyk makrolidowy (np. klarytromycyna) i antybiotyk β-laktamowy (np. amoksycylina). Niepowodzenie w leczeniu najczęściej jest spowodowane opornością H. pylori na klarytromycynę. Wykrycie szczepu H. pylori opornego na klarytromycynę przed wdrożeniem leczenia ma kluczowe znaczenie w jego powodzeniu oraz zapobiega nadużywaniu antybiotyków.

Materiałem do badania jest kał. Materiał może zostać pobrany samodzielnie. Przed pobraniem próbki kału, w razie potrzeby, należy opróżnić pęcherz moczowy. Materiał do badań należy pobrać możliwie najszybciej od pojawienia się pierwszych objawów i jeszcze przed rozpoczęciem leczenia przeciwdrobnoustrojowego. Przy nawracających biegunkach materiał należy pobrać w okresie występowania objawów. Do badania należy pobrać próbkę kału nie większą niż pestka wiśni. W przypadku materiału kałowego płynnego należy pobrać około 1 ml.

Instrukcja pobrania próbki kału:

1. Opisz probówkę imieniem, nazwiskiem i datą pobrania.
2. Umieść podkładkę toaletową dołączoną do zestawu na desce sedesowej i oddaj kał na podkładkę toaletową.
3. Umyj ręce i załóż rękawiczki.
4. Otwórz probówkę i opakowanie z wymazówką. Trzymając patyczek wymazówkowy uważaj, aby nie dotknąć jego końcówki. Końcówką wymazówki przeciągnij po całej długości kału. Następnie przenieś ją do podłoża znajdującego się w probówce. Zwróć uwagę, że całość zebranego materiału musi mieścić się w objętości podłoża, czyli być całkowicie zanurzone w substancji w probówce. Odłam końcówkę wymazówki (w miejscu zaznaczonym na czerwono), aby zmieściła się w probówce z podłożem transportowym.
5. Zakręć szczelnie probówkę i wytrząsaj góra-dół przez około 1 minutę.
6. Podkładkę toaletową z pozostałym materiałem wrzuć do toalety, odczekaj do momentu gdy papier nasiąknie wodą, a następnie spłucz.
7. Zdejmij rękawiczki i umyj ręce.

Probówkę z pobranym materiałem można przechowywać i transportować w temperaturze pokojowej maksymalnie do 7 dni od pobrania.

Czas wykonania badania: do 7 dni roboczych od dnia dostarczenia materiału do laboratorium